Rozważania znad deski do prasowania

Są momenty, kiedy przypominam sobie, jak proste było Życie Przed Dziećmi. Kiedy miałam ochotę spać - spałam. Kiedy miałam chęć wyjść - wychodziłam. Mogłam czytać o dowolnych porach. Mogłam gotować dowolnie skomplikowane i czasochłonne potrawy bez trzęsionki, że zaraz będę musiała lecieć uspokoić wrzeszczące dziecko a w międzyczasie coś mi się rozleje, wykipi albo przypali. Mogliśmy zaprosić gości na brydża z noclegiem. Dywany były wolne od zaskorupiałej ciastoliny a ściany od flamastrowych obrazków. Sprzątnięcie łazienki zajmowało godzinę a nie cztery i nie stanowiło przedsięwzięcia logistycznego, wymagającego planowania dwa dni naprzód. I była CISZA.
Ach, to se ne wrati...

Najmłodszy się pomalutku usamodzielnia, dzięki czemu błyska mi czasem jutrzenka wolności. Kilka stron książki, dwa kilo jabłek na szarlotkę, obranych jednym ciągiem, bez wybiegania w panice z kuchni. Ubrania wyprasowane staranniej, bo bez nerwów i pośpiechu. Swoją drogą to smutne - jak bardzo trzeba się zdegenerować, żeby prasowanie zaliczyć do spektrum wolności? Ale kiedy jesteś zakładnikiem małego wyjca, nawet to, co w Czasach Sprzed Dzieci było przykrym obowiązkiem, zaczyna wyglądać nieodparcie atrakcyjnie. Czasem przepychamy się z Małżonkiem o to, kto zajmie się pracami domowymi a kto potomstwem. Czy muszę wyjaśniać, która z tych opcji jest bardziej pożądana? ;)

Trzeba by pomyśleć o jakiejś pracy...

Jestem z wykształcenia italianistką, co oznacza, że mogłabym zarabiać na życie między innymi robiąc tłumaczenia. Poza tym, do pewnego stopnia władam także mową Szekspira, że się tak elegancko wyrażę. Kto wie, może w tej chwili nawet lepiej niż włoszczyzną.
Jestem z dziećmi od 6 lat, a od co najmniej czterech systematycznie wysłuchuję dobrych rad na przemian z uszczypliwymi uwagami, na temat rozpoczęcia pracy zarobkowej. "Przecież możesz tłumaczyć!" świdruje mi w głowie bez przerwy. Tak, dzięki za radę. Tylko wiecie, jest jeden mały szkopuł. A w zasadzie trzy. Małe, ruchliwe i bardzo głośne.
Mogę pracować w hałasie. Mogę pracować w nerwach i pod presją czasu. Mogę pracować przy dzwoniących telefonach, grającym radiu, rozmowach, podkurwionym szefie. Ale nie mogę i nie sądzę, żebym kiedykolwiek mogła, pracować przy dzieciach. W obecności bachorów włącza mi się tryb "mama", który kompletnie uniemożliwia skupienie na czymkolwiek. A kiedy dzieci widzą, że usiłuję się na czymś skupić, potrajają wysiłki, żeby mi w tym przeszkodzić. Wzbudza to we mnie czystą i nieskrępowaną chęć mordu.

Kilkakrotnie próbowałam zabrać się za tłumaczenia, które podrzucali mi znajomi. Za każdym razem dochodziłam do tego samego wniosku - nigdy, przenigdy więcej. Przełożenie strony A4 z polskiego na włoski, które normalnie zajęłoby mi maksymalnie pół godziny, męczyłam przez dwa dni, sfrustrowana, potwornie wściekła na przeszkadzające potomstwo, rozkojarzona i kompletnie zdekoncentrowana. Owszem, dzieci idą spać, ale ja też muszę spać, zwłaszcza, że w nocy czeka mnie kilka do kilkunastu pobudek. Owszem, mogę zarwać jedną noc, ale uczynić z tego regułę - nie. Za nic. Padłabym po pierwszym tygodniu.
Dochodzę do pesymistycznego wniosku, że etat przy dzieciach wysysa ze mnie czasochęć do pracy.
Nie wiem jak to robią inne matki. Wiem, że niektórym się udaje. Mnie chyba brak odpowiedniej konstrukcji psychicznej. Albo niani.

Żeby nie było całkiem pesymistycznie w ten weekend ;) : Piosenka o zachęcającym ;) tytule "Toe jam" :P