Dziś bardzo pesymistycznie.

Niniejszym oświadczam publicznie, że żałuję iż zabraliśmy Zuzi smoczka. Jeszcze dwa tygodnie temu dziecko jak było śpiące to samo wołało "mama, spać!", szło do łóżka, brało smoczka i zasypiało. Bez mojego udziału i bez najmniejszego problemu.
Od tygodnia, odkąd nie ma smoczka, są problemy z zasypianiem. Na początku niewielkie, ale z każdym dniem coraz gorsze. Powinno być chyba odwrotnie... Tak mi się przynajmniej wydawało.
Drzemka zamienia sie w absolutny koszmar, położenie dziecka do łózka kończy się histerią, rozpaczliwym płaczem, wiciem, kopaniem, wyrywaniem i czasem torsjami. Zuza nie umie się sama uspokoić, ciągle woła o smoczka:( Do tego doszła jeszcze choroba, nocne pobudki. Zrobiła się jeszcze bardziej nerwowa, płaczliwa, wrzaskliwa. Wszystko "nieeeee!!!". Ja wiem, trzeba cierpliwości, ale skąd ją brać?
Obawiam się ze niedługo padnę z wyczerpania jak ochwacony koń. Ja się do tego po prostu nie nadaję :(

Wirus

Na spacerze Zuzę dopadł wirus. Od czterech dni siedzimy w domu, Młoda prycha, kicha, płacze, marudzi, w nocy budziła się co półtorej godziny. Trzeba ją w takich sytuacjach pionizować bo ma kompletnie zatkany nos. A ja mam od tego dźwigania i schylania kompletnie zdruzgotany kręgosłup.
Objaśniłam jej, że ma katar. Od tamtej pory Zuza chodzi i z dumą obwieszcza: "Mam SKUTER":)))
Spodobało sie jej mierzenie temperatury termometrem dousznym. Co jakiś czas przybiega do mnie i woła "mama, mama, miezimy pierature!"