To Matju siedzi przy stole nad miską ślicznych, czerwonych, świeżutkich i bardzo słodkich truskawek. Usłyszał, że ma je zjeść.
Taka sama skarga rozbrzmiewa przy kuchennym stole, gdy stawiamy przed Matju kebab z surówką (nie lu-lu-luuubię warzyyyyw, tylko ku-ku-kur-czaaaczeeeek!). Makaron, który choćby stał w pobliżu jakiegokolwiek sosu (tu coś jeeeeest! tu coś jest zie-lo-lo-loooo-neeegoooo!). Stir-fry z kiełkami soi, marchewką i cebulką (zie-loo-neeeee! Nieeeeeeee!). Hamburgera z Makdolca, który zawiera zwyczajne zdechłe makdolcowe parodie ogórka i pomidorka (nie-nie-nieeee chciaaaałem wa-wa-warzyyyw!). Kotleta, który przy nakładaniu na talerz otarł się o surówkę i nosi na sobie dwie nitki marchewki (coś tu jest! nie lubięęęę teee-goooo! Zdeeej-miiij toooooo!). Arbuza (nie lubięęęęęę!). Cisto z wiśniami (nie lubięęęęęę). Tartę z gruszkami i karmelem (co to jeeest?! nie lubięęęęę!). Nie zje nic co przypomina warzywo lub owoc. Bo nie.Każdemu, kto powie mi, że trzeba go przetrzymać i że konsekwencja, że nie dać nic innego bla bla bla, odpowiedziałabym: wiem. Teoria jest mi znana. Nawet praktyka jest mi znana. Ale konia z rzędem i wycieczkę w tropiki temu, komu uda się wytrzymać dziesiątki minut zwierzęcego wycia nad talerzem zimnego makaronu z jedną, jedyną, straszliwą i traumatyzującą różyczką brokuła.
Ja po dwudziestu minutach robię się gwałtowna i istnieje ryzyko, że pojawię się któregoś dnia w specjalnym, kryminalnym dodatku do SuperExpressu.
PS. W bólu, cierpieniu i hektolitrach łez zjadł dwie truskawki. Resztę zjadłam ja.
I chooj z tym.
