Nie mam doświadczeń emigracyjnych. Nie wiem jak to jest być obcym w obcym kraju, ale wiem jak to jest być obcym w swoim. Kraju również.
Jechałam dziś z uczelni, najpierw tramwajem, potem autobusem. Patrzyłam na ludzi wokół. Z przodu po lewej pan w ciemnej kurtce, zza kołnierza której wystaje gruby, włochaty golf. Na garbatym nosie hipsterskie okulary. W uszach słuchawki. Obok niego dziewczyna w zielonym berecie, poplątane ciemnobrązowe włosy, na ramieniu plecak. Za nimi babcia z kraciastą torbą. Mama z dwojgiem spokojnych dzieci. Pan z wąsami, który jest miły ale, wnioskując po zapachu, ostatni raz kapał się w okolicach października. I ktoś jeszcze i ktoś dalej i ktoś obok. Każdy z nich to osobne uniwersum, sieć uczuć, marzeń, przywilejów, zależności, znajomości i zobowiazań. Każdy z nich to osobne drzewo życia z dziesiątkami gałęzi.
Mnogość wewnątrzautobusowych światów zgniotła mnie dosłownie i w przenośni. Wciśnięta między ludzi, mieszkanców tego samego kraju, tego samego miasta, mówiących tym samym językiem, byłam zupełnie, absolutnie sama. Tak jak każdy z nich.
Obcy obcemu, przybysz z innej planety. Jak drzewa w lesie, obok siebie ale nie razem, nigdy razem bo prawdziwe razem jest zwyczajnie niemożliwe.
Nie poznasz moich myśli, a ja nie poznam twoich. Oglądasz kawałek mojego istnienia a ja kawałek twojego. Jak w telewizji. I tak samo jak z telewizją, nie poświęcamy zbyt wiele czasu na myślenie o tym co tam się dzieje kiedy odwracamy oczy od ekranu.
Nasze życia mogą mieć punkty styczne - spotkamy się w sklepie, w pracy albo na ulicy. Porozmawiamy przez telefon. Podamy sobie ręce, Wyślemy sobie wiadomości. Możemy spędzać razem czas, albo się unikać. Możemy nawzajem zauważyć swoje istnienie. Wchodzić w interakcje, z chęci, bądź z konieczności. Może być przyjemnie albo przykro. Ale jesteśmy i zawsze będziemy osobni. Bardzo, nieodwołalnie osobni. Jest to jedna z prawd, które, z różnym skutkiem, usiłuję udźwignąć.
"We're born alone, we live alone, we die alone. Only through our love and friendship can we create the illusion for the moment that we're not alone.
Orson Welles"
.jpeg)