Ruminacja to kręta ścieżka, najeżona negatywnymi myślami, jak sznureczkiem bomb. Jedna myśl odpala kolejną, umysł galopuje przed siebie jak oszalałe zwierzę, zupełnie obojętny na otaczającą rzeczywistość. Spada się coraz głębiej i głębiej, tracąc kontakt ze światem.
Człowiek porusza się jak automat, mechanicznie wykonując znane sobie czynności, a w jego głowie szum i ciemność. Jeśli dasz się wciągnąć na tę drogę, zaprowadzi cię ona wprost do poczucia kompletnej beznadziei. Paraliżu. Bezwładu.
Jak sobie z tym radzić? Chwycić się mocno realiów. Skupić się na oddychaniu, podłodze pod stopami, smaku herbaty. Wyjść z siebie i spojrzeć na swoje myśli z zewnątrz, określić je, nazwać. Przywrócić się do życia w tym momencie, który właśnie trwa.
Trudna sztuka dla kogoś, kto latami dawał się mleć w żarnach ruminacji na bardzo miałki proszek.
Zadano mi pytanie, co moje dziecko jadło rano. Nie umiałam odpowiedzieć. Coś jadło, zapewne ja to przyrządziłam i podałam, ale nie pamiętam co, bo mnie tam nie było. To znaczy byłam, fizycznie.
Spróbowałam przeanalizować dzisiejsze przedpołudnie i uświadomiłam sobie, że wprawdzie wstalam, jak zwykle o 6.00, ale de facto mój dzień zaczął się o 12.00, bo dopiero wtedy zaczęłam być świadoma tego, co się wokół mnie dzieje. Nie, nie zaniedbałam dzieci - nakarmiłam je, ubrałam, uczesałam, dopilnowałam mycia zębów, dałam śniadanie do szkoły, sprawdziłam czy mają rękawiczki i szaliki, odprowadziłam gdzie trzeba. Rutyna.
Ale sześć godzin prześniłam na jawie, wylogowana ze świata. I, przyznajmy to szczerze, sny były raczej koszmarne.
