W tym miejscu...

... dzis w nocy znalazł się wpis, który usunęłam rano. Wpis, nawet jak na mnie, wyjątkowo smutny. Odzwierciedlający nastrój chwili, a raczej długiego ciągu chwil, podczas których szarpałam się ze sobą i z sytuacją międzyludzką, która mnie przerosła, nie po raz pierwszy zresztą i, jak mniemam, nie ostatni.
Usunęłam go, bo w świetle dnia wyglądał źle.
Ale wynikły z niego dwie dobre rzeczy - snując się po domu z płaczem o drugiej trzydzieści nad ranem poczułam, że nie mam już nic, wreszcie wyczerpało mi się wewnętrzne zasilanie, światełko zgasło, mrok, groza, samotność i rozpacz. I wtedy zabłąkałam sie do pokoju dziewczynek. Popatrzyłam jak śpią, poprawiłam rozkopaną pościel i stwierdziłam, że, o dziwo, żyję. Kiedy już trafiłam z powrotem do łóżka, przytuliłam synka i w końcu zasnęłam, a posapywanie Młodego, wybaczcie banał, odganiało demony. Jestem mamą. Dzięki Bogu za to.
Drugą dobrą rzeczą były pytania, czy u mnie wszystko w porządku. Od jednej duszy znajomej i drugiej - dotychczas nieznajomej :) Dziekuję :) Po prostu  - dziekuję :)