Las o poranku

Odstawiłam rano Średnią do przedszkola i na myśl o powrocie do domu ścierpła mi skóra. Nie nie nie i jeszcze raz nie, trzeba gdzieś pójść i czymś się zająć. Zabrałam więc Kluska do Lasu Bródnowskiego. Kilka przystanków autobusem ode mnie. 

Młody jest autobusowym histerykiem, ale jakoś przeżył. Wysiedliśmy i po krótkim spacerze trafiliśmy na polankę z placem zabaw.

Myślałam optymistycznie, że dzieciak będzie miał frajdę na tych wszystkich drewnianych konstrukcjach, ale gdzie tam. Biegał między nimi jak wariat.

Zmęczył się i zrobił sobie przerwę na ławce.

A potem uciekł prosto w las. Biegł na przełaj, ogladając się i zaśmiewając do rozpuku. Za nim galopowałam ja z wózkiem i wywieszonym jezykiem, co i raz pokrzykując, żeby się zatrzymał.
I co? I uciekał dalej aż wyrąbał się jak długi. Prosto w pokrzywy. Miał bąble na rękach, nogach:

i nawet na twarzy, ale jak widać, nie zepsuło mu to humoru.

 Następnie znalazł kałużę i oczywiście w nią wlazł. Jakieś pięć razy. Usyfił sobie nogi, spojrzał na nie i powiedział "OJEEEJ! mamaaaaa!!!!" Po czym się rzewnie rozpłakał.

 Odskrobany z błota i wsadzony do wózka, po dziesięciu minutach zasnął. Mogłam sobie spacerować po lesie w dowolnym kierunku. Chodzilam przez godzinę, z zachwytem chłonąc takie okoliczności przyrody i wymieniając uśmiechy z licznymi biegaczami (może i ja bym pobiegała...).

Doszlam aż do Ikei w Markach, potem wróciłam i Kluś się obudził. Zabrałam go na obiad do CH Targówek, gdzie bawił się znacznie lepiej niż w lesie (miejskie dziecko, wstyd i hańba ;) )

Jutro powtórka :) Od siedzenia w domu dostaję szajby, pójdę gdziekolwiek, żeby tylko wyjść.