Zębidła

Ania, jak wiadomo, ma próchnicę. Poprzednią wizytę u dentysty wspominam ze zgrozą - dwie osoby ledwie dziecinę utrzymały na fotelu i gryzła dentystkę w palce... Dlatego teraz konieczność udania się do gabinetu stomatologicznego uznałam za dopust Boży i osobistą tragedię. Wysłałam więc Męża.
Mąż odraportował, że Ania tym razem zniosła wszelkie zabiegi ze stoickim spokojem. Nie mogłam w to uwierzyć, uznałam, że chyba nieco ubarwił.
Dziś przypadała kolejna wizyta. Zapakowałam dziczącego Matju do nosidła, odebrałam Anię z przedszkola i z duszą na ramieniu udałam się do kliniki.
Mateusz rozniósł poczekalnię w drebiezgi - biegał, rzucał ulotkami, zabawkami, przewracał krzesełka i obijał się o ściany. Drżałam na myśl o tym, co będzie, kiedy będę zmuszona utrzymać jednocześnie i jego i wierzgającą na fotelu Anię.
Poproszono nas do gabinetu.
Co prędzej wsadziłam  Kluska w nosidło na plecy. O dziwo, nie protestował, przytulił się i ucichł.
Weszliśmy.
Spodziewałam się anusiowych protestów, jęczenia, wyrywania się i ogólnej masakry, więc opadła mi szczęka, kiedy Ania grzecznie usiadła na fotelu, otworzyła buzię i ani drgnęła podczas borowania, zakładania obejmy na ząbek i tak dalej. Nie wydała z siebie nawet jednego dźwięku, tylko odrobine krzywiła się, kiedy ją bolało. Patrzyłam i oczy miałam coraz większe.
Drugie zaskoczenie - Mateusz nie protestował przeciwko ograniczeniu wolności. Z przejęciem obserwował co się dzieje, stałam bokiem, żeby mógl wszystko dokładnie widzieć. Żuł pas od nosidła i czasem pytał: "Ania? Ania?". I tyle. Moja aktywnośc ograniczyła się do stania i usmiechania się do Ani pokrzepiająco.
Kiedy wracaliśmy, Ania powiedziała: "Wies mamo, postanowiłam sobie, ze jak będzie bolało to będę dzielna."

Od czterech godzin nie mogę otrząsnąć się z szoku.
Dzieci mi rosną! :D Nareszcie!