Ciśnienie rośnie

Sen. Upragniony i rzadko osiągalny stan nieważkości. Przedmiot pożądania i nieustanne źródło frustracji.

Poranek. Godzina siódma. Jako, że Młody poszedł spać o 23.00, śpi nadal a my razem z nim. W blogosławioną ciszę sypialni wdziera się szczęk otwieranych drzwi. Wpada Zuzia z informacją, że mamy wstawać, bo, uwaga, W TELEWIZJI LECI WŁAŚNIE KOZIOŁEK MATOŁEK.
Ogarnia mnie wściekłość i przerażenie, za chwilę Mały Potwór sie obudzi... Bluzgam szeptem i energicznymi ruchami rąk wyganiam dzieciaka z sypialni. Poszła. Uspokajam wrzeszczące nerwy.
Zapadam w płytką drzemkę. Może z pięć-dziesięć minut później, otwierają się drzwi i wchodzi Ania. Od progu, pełnym głosem, zaczyna nadawać. Że do przedszkola chce wziąc misia, że trzeba mieć kapelusz i że jak Ola się z nia bawiła to zrobiła jej cośtam i że ona chce bla bla bla...
Wyskakuję z łóżka jak oparzona. na widok mojego wyrazu twarzy dziecko roztropnie wycofuje się na z góry upatrzone pozycje. Niestety, trzeba zacząć ten cholerny dzień. Kurwaszmać.

Po dwóch kawach, kubku mleka i półtorej jagodzianki udaje mi się jakoś doturlać do południa. Ale zazwyczaj około trzynastej ogarnia mnie niepohamowana, obezwładniająca senność. Zuzia ogląda bajki, Młody się bawi, więc zwalam się do łóżka jak kłoda i delikatnie odpływam. Na pięć minut albo i nie. Jak tylko zamykam oczy, natychmiast przybiega Zuzia (czy oni, do jasnej cholery, mają jakiś radar, który mówi im, że matka właśnie zaparkowała tyłek i ma się dobrze, więc trzeba ją poszarpać?!) i pyta czy może dostać włóczkę do zabawy. Mówię nie, wyrzucam ją z sypialni i znowu zamykam oczy. Za chwilę wraca. Z tym samym pytaniem. Potem jeszcze raz. Z nią wpada Mateusz, i rzuca się na mnie z wyciem i wrzaskiem "cici! cici!" (mam tak tego DOŚĆ, że odstawienie go to kwestia kilku-kilkunastu dni).
Z drzemki nic nie będzie. Rozespana, rozdrażniona, wlokę się do kuchni po dolewkę kawy.

Jesli dziś ktos mnie zapyta, czemu nie dorabiam tlumaczeniami, czemu nie robię tego czy tamtego, nie uczę się, nie zorganizuję się lepiej, żeby mieć więcej czasu, innymi słowy, jesli dziś ktoś mnie skrytykuje, przysięgam, gołymi rękami wyrwę mu serce. I zjem na surowo.