Martwa natura

Pyk, pyk, pyk. Kiedy śpię, coś rozrywa po kolei wszystkie cienkie nitki, łączące mnie ze światem. To dlatego budzę się wystraszona i sama, chociaż w łóżku jest dość ciasno. Jestem niczyja i mam nikogo. Było nic, czeka na mnie nic.
Wysiłkiem woli zmuszam się do wstania. I tak, gest za gestem, pracowicie przywiązuję się do życia. Śniadanie do szkoły, rajstopki do przedszkola, zapłacić rachunki, brakuje chleba, rozmowa z koleżanką na fejsie, mail na który czekałam, tłumaczenie, zadzwonić do siostry, odgrzać rosół córce sąsiadów kiedy wróci, bo jej mama przyjdzie późno.
Rano jestem martwą naturą, a zadaniem dnia jest transformacja w coś żywego.

TUTAJ, na stronie 128 zaczyna się seria zdjęć autorstwa mojej koleżanki. "Still life". Martwa natura. Momenty żywe-nieżywe, stan ducha na chwilę przed rozpadem. Przygladam się, i strasznie mnie boli ściśnięte gardło.

Dzień dobry. Panika i odrętwienie. I żal, tyle żalu. Niewyczerpane zapasy. Pokłady. Złoża.  Nie wiedziałam, że mam takie bogate wewnetrzne zasoby.

Nie jest wesoło. Ale bywało gorzej. Coś się zmieni. Na lepsze albo nie. Boję się zmian.