Witamy na świecie!

Uwaga, będzie szczegółowo-porodowo, nie dla wrażliwców:)))

Przedstawiam Wam Annę Martę Ziembińską :)

Urodziła się w czwartek, 26.06.2008r o 23.45. Waga - 3530g, 56 cm.

A było tak:

W czwartek późnym popołudniem miałam ktg w szpitalu na Żelaznej. Po zapisie poprosiłam o zbadanie, z nadzieją że coś sie może ruszyło w kwestii szyjki. Przemiła pani dr zbadała mnie i przy okazji coś mi zrobiła, nie wiem dokładnie co :) ale powiedziała że to może pomóc dzidziusiowi w przyspieszeniu decyzji o wyjściu :) Wracaliśmy około 20.00 do domu i wtedy poczułam jakieś kłucie w dole brzucha, zwaliłam to na badanie i zlekceważyłam. A niesłusznie...

Dobrze po 21.00 zaczęły się odczuwalne skurcze, najpierw co 8 minut, za chwilę co 6... Bolało całkiem porządnie, ale ciągle wydawało mi się że to nie to. O 22.00 zadzwoniłam do położnej z LIMu, koordynującej porody. Zaczeła dzwonić po szpitalach, żeby znaleźć mi miejsce, a mnie poleciła wziąć kąpiel i sie odprężyć. Odprężyć kurde... Coś mi mówiło, że to nie jest dobry pomysł, ale wlazłam do tej wanny, Rafał zaczął zbierać torby do wyjścia.

Położna znalazła mi miejsce w szpitalu na Madalińskiego, ale kazała poczekać z wyjazdem, żeby nie przyjechać za wcześnie, bo mnie odeślą do domu. Hehe.

W wannie skurcze jakby się nasiliły, poza tym usłyszałam głośne "pyk" i odeszły mi wody;) Przynajmniej pozbyłam sie wątpliwości co się dzieje :) Wypełzłam, pojękując, ubrałam się i zaczęłam poganiać męża. Mąż kompletnie zasugerowany tym co powiedziała położna przestał się spieszyć, zaczął się dopytywać czy aby wszystko wzięłam, poszedł pod prysznic... Jak po raz kolejny zapytał mnie czy wzięłam laktator bo na stronie szpitala piszą żeby wziąć, to nie zdzierżyłam i pomiędzy jednym skurczem a drugim oznajmiłam że ja k...a rodzę, i żeby mi k...a nie zawracał d...y p...nym laktatorem. Trzymając się za brzuch wyszłam z domu i polazłam wkurzona do samochodu. Poczekałam jeszcze opierając się o maskę aż małżonek przytoczy się z torbami. Bolało jak cholera, a Raf chyba na mój widok zaczął odczuwać powagę sytuacji, bo jechał szybko, mocno skoncentrowany i cokolwiek blady :) Korków dzięki Bogu nie było o tej porze. Jak sobie teraz pomyślę co by było gdyby to nie była noc to mnie ogarnia zgroza.

Oczywiście nie wiedzieliśmy gdzie konkretnie jest ten szpital :) więc chwilkę zajęło nam szukanie, ale na szczęście oznakowany był dobrze.

Na izbę przyjęć wchodziłam podpierając sie o ściany bo od jakiegoś czasu miałam już skurcze parte;). Odczekałam jeszcze kilkanaście minut i alleluja, wreszcie przyjął mnie lekarz. Wystarczył mu rzut oka, żeby stwierdzić "o, z panią to my chyba szybko na górę pojedziemy". I słusznie. Zbadał i było 9 cm rozwarcia ;) Powieźli mnie na porodówkę, zdążyłam się tylko wczołgać na łóżko, przy badaniu przez położną było już 10 cm i jupi - rodzimy. Nie zdążyłam założyć koszuli, urodziłam w sukience, w której przyjechałam do szpitala :P Rafał utknął na korytarzu bo podawał lekarzowi teczkę z wynikami badań, ale na szczęście zdążył na końcówkę:)

Nie wiem ile to trwało, chyba max z 6 skurczów. Nacięcie, i siup, już po wszystkim - malutki, mokry, ciepły, rozwrzeszczany człowieczek na moim brzuchu:) Całość akcji trwała jakieś 2 godziny i 45 minut mniej więcej:) Potem tylko szycie i 2 godziny "obserwacji". Nikt mi nie powiedział co mam robić a czego nie, więc po godzinie leżenia z podkasaną pod szyję kiecką i wrzeszczącym dzieckiem na brzuchu zdecydowałam się przebrać wreszcie w koszulę i zaryzykować podanie dzidziowi piersi:) Pełen sukces:)

cdn

a teraz kilka fotek: