Pomór i zaraza

Wszystkie dziewczynki, łącznie z podopieczną (w zasadzie to ona głównie) są chore :/ Za oknem słoneczne 30 stopni, a przede mną perspektywa kolejnych radosnych tygodni spędzonych w czterech ścianach. Zniosłabym to z godnością i bez mrugnięcia okiem, przeraża mnie jedynie fakt, że chorym dzieciom z byle powodu włącza się tryb "niepocieszony wyjec". Jak zaczynają histeryzować wszystkie trzy naraz, moja głowa zmienia się w coś niebezpiecznie przypominającego słynne chińskie eksplodujące arbuzy... I nie mogę oprzeć się myśli, że wolałabym chyba mieć na karku dyrektora finansowego, prezesa i pół Rady Nadzorczej. Wnerwialiby mnie tak samo skutecznie, ale przynajmniej by nie płakali ;)

Obudziłam się dziś świeża, rześka i - nie wiedzieć czemu - strasznie wkurzona o północy i przez kolejne trzy godzinki rzucałam się po łóżku, bezskutecznie próbując zasnąć.
Efekt jest taki, że rano ledwie udało mi się rozkleić zapuchnięte powieki. Na kawę nie mogę już patrzeć, więc dźgam zaspany organizm yerbą w postaci terere. Dzięki niech będą Południowej Ameryce za to cudowne ziele ;P Czuję jak życie mi wraca i może nawet uda mi się spionizować i zrobić coś konstruktywnego.

Korci mnie antydepresyjna terapia jabłkami. O takimi ;)))

Podczas ostatniej wizyty w centrum handlowym zahaczyliśmy o iSpota, z którego małżonek musiał wyciągać mnie i dziewczyny nieomal siłą ;) Przyczepiłyśmy się do iPada 2 ;) No muszę go mieć. Pragnę i pożądam aże mię skręca ;P Młode też, bardzo im się podobały iPadowe gry.
Jeśli  kiedykolwiek jeszcze zarobię jakieś przyzwoite pieniądze to na deser sprawię sobie małego, ślicznego, białego MacBooka :)