Skurczony świat

Cytat z mojej aktualnej lektury do kotleta:


"Z uwagi na to, że świat pacjenta ogranicza się do pokoju, w którym leży, oraz niezmiennej listy czynności, zaczyna on przywiązywać ogromną wagę do tej niewielkiej liczby rzeczy, jakie mu jeszcze pozostały. Gdzie jest mój sok pomarańczowy? Pielęgniarka obiecała mi szklankę soku pomarańczowego już pół godziny temu i w dalszym ciągu go nie ma! Wściekłość, frustracja, prawdziwa gorycz. Czy zabrałeś mojego Time'a? Na pewno położyłam go na stoliku a teraz go tam nie ma! (...) Wcale mnie to nie dziwi, ponieważ zdają sobie sprawę, że ich świat powoli się ulatnia i mogą jedynie trzymać się z uporem tych kilku pozostałych przedmiotów i wydarzeń jak rozbitek, który gdzieś na środku morza nie chce puścić koła ratunkowego."
Jonathan Carroll "Całując ul"

Ten fragment błyska mi w głowie kiedy...
... wpadam w szał bo któreś z dzieci wylało niechcący mleko na podłogę.
... zaczynam się trząść z lęku i furii, bo młody śpi, a starsze robią hałas, który mógłby go obudzić a wtedy będzie ryk.
... młody usmaruje jedzeniem siebie i otoczenie, wywróci kosz ze śmieciami, wypatroszy szufladę.
... listonosz przyjdzie nie o tej porze co zwykle, nie zastanie mnie w domu i zostawi awizo, więc muszę potem stać godzinę na poczcie.
... nie dostanę maila/smsa na którego miałam nadzieję, bo ktoś jest zajęty.
... szukam czekolady i nie ma...
Długa, długa lista drobiazgów, które w moich oczach urastają do monstrualnych rozmiarów. Prawdziwa złość, frustracja, często rozpaczliwe łzy.To się właśnie dzieje, kiedy świat zawęża się do czterech ścian domu.
Od trzech dni nie miałam okazji opuścić mieszkania.
Gdzie moje koło ratunkowe? Zaczynam tonąć :( Duszę się.