Małe duże

W szkole ferie. Na szczęście w przedszkolu nie.
Ania i Matju zostali brutalnie wyrwani z ciepłego domostwa, wyszarpano z ich małych rączek akcesoria niezbędne do przeżycia, jak tablet i smartfon z grami, bezlitośnie ubrano, wyprowadzono i pozostawiono w placówce edukacyjno-wychowawczej, za co niech Bogu będą dzięki, amen alleluja.
Zażywam, w związku z tym, przyjemności przebywania z ośmiolatką, sztuk jeden. Nastawiłam się na błogość, ciszę i spokój i faktycznie, przez pierwsze dwie godziny trwała sielanka. Potem zadzwonił telefon...

- Cześć, tu mama Ł, nie bylo go w szkole w piątek i nauczycielka powiedziała, że przekaże mu pracę domową przez Zuzę. Czy Zu ma coś dla niego?

Patrzę na swoje dziecko. Dziecko odpowiada mi spojrzeniem doskonale wypranym z emocji i myśli.
Pytam:

- Córciu, masz cos do przekazania dla Ł?

Dziecko, nie zmieniając wyrazu twarzy, po dłuższym namyśle odpowiada:

- Nie wiem.

WTF? Co to za odpowiedź? Nie ustępuję.

- Pytałam, czy macie jakąś pracę domową. To jak, macie czy nie?
- Nie mamy.

Odpowiadam do telefonu, że nie, nie mamy nic do przekazania. Odkładam słuchawkę.
Coś mnie tknęło, żeby jednak temat pociągnąć dalej.

- Zuza, czy pani dała ci jakieś kartki dla Ł? Coś do zrobienia?

Wysiłek umysłowy, malujący sie na twarzy mojego dziecka, mógłby przyprawić samego Einsteina o rumieniec wstydu.

- Tak. - odpowiada po chwili. - Mam.

Z miejsca trafia mnie siarczysty szlag. Dzwonię do mamy Ł, i mówię, że jednak owszem tak, mamy coś dla niej. Podrzucę jej to do domu przed południem.
Odkładam słuchawkę. Stoję nad Zuzą, grzebiącą niemrawo w plecaku.

- Gdzie masz te kartki? Daj, to im zaniosę.
- Nie wiem.

Szlag trafia mnie coraz większy.

- Jak to nie wiesz? Szukaj!

Zu wywala z plecaka pięć kilo śmieci: opakowania po cukierkach, resztki wycinanek, zgruchmanione kartki z rozwiązanymi zadaniami, połamane kredki, klej bez zakrętki...
Zaczyna mi drgać prawa ręka.
Kartek nie ma.
Nie ma i już.
Zu, czując niejasno, że chyba coś skrewiła i że matce rośnie ciśnienie, zaczyna tłumaczyć, że na pewno włożyła je do ksiązki, a książki pani im zabrała, żeby zostały w szkole a tak w ogóle to ona nic nie wie i o co chodzi...
W mojej głowie bezpiecznik robi cichutkie "pyk!".
Zachowując kamienną twarz i promieniując wściekłością, wysypuję wszystkie śmieci na biurko, każę powyrzucać to, co zbędne. Wyglądam tak, że moje polecenia są wykonywane dokładnie, natychmiast i bez śladu oporu.
W teczce, przeznaczonej do przechowywania luźnych kartek z ćwiczeniami, znajduję jakieś 20 rysunków kucyków Pony, kolekcję opakowań po batonikach i resztki kanapki sprzed 3 tygodni.
W stercie śmieci na biurku dostrzegam zadrukowaną kartkę. Wyciągam.
- Co to jest?
Dziecko oznajmia, z wyraźną ulgą, że to jest właśnie ta praca domowa dla kolegi.
Kartek jest trzy.
- No dobrze, to jest to, co dostałaś dla kolegi a ty też masz zrobić to samo?
- No, tak!
- To gdzie TWOJE kartki?
- Nie wiem...

W tym momencie uznałam, że jeśli się nie oddalę, to nie wiem czy nie popełnię czynów karalnych. Ubrałam się i wyszłam na poszukiwanie punktu ksero.

Podobną akcję z pracą domową mamy przynajmniej raz w tygodniu. Dziecko zapytane czy ma coś do zrobienia odpowiada, że nie ma, albo że nie wie. Potem okazuje się, że jednak owszem, ma. I dostaje minusa za nieprzygotowanie.
Nie wie, jaką lekturę ma przeczytać.
Nie lubi czytać i zasypia nad książką po jednej stronie.
Nie wie, co ma przynieść na lekcje.
Nie wie, kiedy będzie sprawdzian.
Nie wie, gdzie się podziały kartki z pracą domową.

Ale doskonale wie o której godzinie i którego dnia jest w tv bajka, którą chce obejrzeć. Nie ma problemu z zapamiętaniem piosenek z reklam zabawek. Bez trudu wymienia z pamięci imiona wszystkich znanych sobie wróżek, księżniczek, tęczowych kucyków i innych stworów. Nie omieszka mi przypomnieć, że trzy dni temu obiecałam, że dziś na podwieczorek będzie budyń.
Taki paradoks.