Wieczoryki

Ta bezradność, kiedy wizja upragnionego, wyczekanego wieczoru (który miał ci przecież zapewnić romantyczne sam na sam z książką, niezbędne do życia nawet bardziej niż nutella i wino) oddala się w niebyt. Przy akompaniamencie wrzasków, marudzenia, licznych żądań i dobitnych fochów z tupaniem i treningiem bokserskim. Z twoją twarzą w charakterze treningowego worka.

Nie pomaga czytanie, opowiadanie bajek, otulanie kołderką, buziaki i dobranoce. W końcu poddajesz się, włączasz bajki i liczysz na to, że potwór sam padnie. Nie tylko nie pada, ale wydaje się coraz żwawszy. Domaga się konwersacji, albo chociaż cierpliwego wysłuchiwania tego co ma do powiedzenia. Należy dodać, że nie są to fascynujące newsy godne pierwszych stron gazet. Ani elokwentne monologi na temat zagadnień, które cię interesują.
Słuchasz gęgania, odpowiadasz - tak tak, oczywiście, no co ty powiesz kochanie! - i donosisz kubki wody oraz krakersy (dziecko jest głodne), boleściwie spoglądając na zegarek i obserwując jak twój wolny czas kruszy się po kawałeczku. No bo co zrobisz, jak nic nie zrobisz? Możesz spędzić ten wieczór a) względnie spokojnie, albo b) walcząc z wyłażącym z pościeli zaryczanym kłębkiem złości. Wybór jest prosty.

Trzeba unikać nerwowości, bo nie będę w stanie zasnąć. A rano ten sam potwór obudzi mnie przecież wyciem "maaaamoooooooo! maaaaaamooooooo!" o piątej. Jeśli będę miała szczęście. Jeśli nie, to około 4.30. Czemu? Nie wiem. Prawdopodobnie dlatego, że może.