Ekspedycja polarna

Czyli Mamy Kangurzycy zimowa wyprawa do szkoły.

Ostatnio jakoś tak miło się składało, że ktoś mnie w tym obowiązku wyręczał, ale wiadomo, szczęście nie trwa wiecznie, więc dziś zmuszona byłam podjąć wyzwanie.
Najpierw wybór kluskotransportu. W obecnych warunkach wózek to ostateczna ostateczność, nie mam siły go pchać przez zaspy (część drogi prowadzi przez pole) i nieodśnieżone chodniki . Zostaje tylko nosidło (na to też nie mam siły, ale wolę się fizycznie wypruwać z nosidłem niż z wózkiem).
Następna decyzja - z przodu, czy na plecach. Żeby nieść Matju na plecach musiałabym go ubrać we wszystkie bety, czego on nie lubi. Poza tym nie zmieściłby się do Nubika.
Wyzbyłam się całej babywearingowej odzieży, ale szczęśliwie jestem posiadaczką Męża słusznych gabarytów ;) i w jednej z jego kurtek mieszczę się z Kluskiem bez problemu :)
Odziałam Matju w polarowe spodenki i bluzę, czapkę i szalik. Zapakowałam i ruszyłam. Powoli, jak żółw ociężale... Zatrzymując się co jakiś czas, bo wiecie, nieść z przodu dobre 15 kilo po kopnym śniegu nie jest łatwo ;)
Odzwyczaiłam się już od zdziwionych spojrzeń przechodniów. Jeden pan w przejeżdżającym samochodzie tak się na nas zagapił, że o mało nie wjechał do rowu ;)
Kluś, wbrew oczekiwaniom, zachowywał się przyzwoicie, siedział spokojnie, rozglądał się (trochę mi to utrudniało życie, bo smyrał mnie czapką po oczach i ograniczał pole widzenia;) ) i tylko raz zagaił pytająco: "uła uła?" - w tłumaczeniu: "mamusiu, mogę pochodzić?" Ale kiedy odpowiedziałam że nie uła tylko oppa, nie buntował się specjalnie ;)

Po przespacerowaniu się do szkoły i z powrotem jestem tak wyczerpana, że chętnie zakończyłabym dzisiejszy dzień i wskoczyła w miękką pościel, ale niestety, nie ma lekko.

Dokumentacja fotograficzna: