Niespodzianka

Niedziela. Pobudka z bólem szyi. Nie mogę podnieść rąk. Mateusz jęczy. Dziewczynki marudzą. Wstaję i zaczynam orkę. Na początek zmieniam się w kelnerkę, pytam co dzieci życzą sobie na śniadanie. Zbieram pietrowe zamówienia i udaję się do kuchni, gdzie przeobrażam się w kucharkę. Nie zapomnieć o tym i o tamtym, ta lubi masło, tamta nie lubi, nie wolno ukruszyć plasterka topionego sera bo "zepsutego" nie zjedzą, obciąć skórkę z plasterka szynki, ta chce chleb, ta bułeczkę. Mamo przynieś mi wodę. Ja chcę soku. Nie ma soku. JA CHCĘ SOKUUU! A guzik mnie obchodzi, czego ty, dziecko, chcesz, ja na przykład chcę pojechać na Wyspę Księcia Edwarda i zamieszkać w drewnianym domu z kominkiem. Chcieć to sobie można, nie ma i już.
Mateusz nie chce jeść, domaga się piersi, wisi na mojej nodze i gryzie mnie w kolano, auć. Muszę go w końcu odstawić, karmienie mnie dobija, ale powstrzymuje mnie znany wszystkim matkom strach przed odstawieniową logistyką. Nie zniosę więcej wrzasku, oszaleję.
Dziewczynki jedzą, z większą lub mniejszą niechęcią. Czas zadbać o siebie, szklanka pepsi (tak, złamałam się, w przewidywaniu ciężkiego weekendu zaopatrzyłam sie w butelkę mojego kosmicznego paliwa), kanapka z szynką, pieczoną papryką i górą majonezu. Pieprzyć kalorie, pomyślę o tym jutro.
Mateusz odczepia się ode mnie i znika. Nie mam sily sprawdzać co robi. Błąd, błąd błąd.
Po śniadaniu idę do łazienki.
Staję w drzwiach i smród uderza mnie jak młotek. Patrzę z niedowierzaniem na otwarty sedes, plamy z rzadkiego gówna na wannie, podłodze i rozrzuconych w pobliżu zabawkach. Wszystko dokladnie zaplątane w rozwiniętą rolkę mokrego i upapranego gównem papieru toaletowego. Zuzia nie spuściła wody, Mateusz zająl się resztą.
Łzy bezsilności stają mi w oczach. Czym sobie na to zasłużyłam?
Zabieram się za sprzątanie. Smród jest okrutny, wymiotuję raz i drugi, moje śniadanie szlag trafił. Cały czas boli mnie szyja. Rzygam i płaczę.
Juz nie mam siły.