Słuch selektywny

Słuch selektywny to standardowa cecha większości dzieci. 

Doskonale słyszą kiedy pada słowo "Nutella" albo "sklep z zabawkami". Cierpią na atak niedosłuchu, kiedy wspomina się "sprzątanie" bądź "pracę domową".

Mówię - dziewczynki, pozbierajcie klocki.

Zaczynają się anemicznie poruszać i niemrawo zbierać po jednym klocku do pudełka, patrząc na mnie z wyrzutem.

Wychodzę na chwilę do kuchni, zrobić kanapkę Matju, bo wrzeszczy na cały głos, że chce jeść a mnie sie od tego wycia trzęsą ręce.

Nie ma mnie pewnie z pięć minut. Wracam do pokoju i co widzę? Dziewczynki bawią się lalkami, siedząc na środku klockowego pobojowiska.

Pytam - co wam mówiłam przed chwilą? Co miałyście zrobić?

Patrzą na mnie oczami tęskniącymi za rozumem i próbują sobie przypomnieć, a wysiłek umysłowy towarzyszący temu procesowi, o mało nie pozbawia ich życia.

W końcu którąś olśniło - zbierać klocki!

Tak, miałyście zbierać klocki. Zróbcie to teraz. TERAZ.

Zbierają.

Wychodzę, Matju wrzeszczy o kakao.

Po paru minutach wracam.

Klocki jak byly rozpieprzone tak nadal są, dziewczynki siedzą i, zaabsorbowane, wycinają dynie z papieru, rozrzucając ścinki wokół i robiąc, jesli to w ogóle możliwe, jeszcze większy pierdolnik.

Jestem zła. Coraz bardziej zła.

Pytam, co miały robić. Podnoszą niewinny wzrok znad wycinanek i jedna przez drugą zaczynają pokrzykiwać - ale mama, dynie! Bo tu pokolorujemy a tu wytniemy i zrobimy cośtam...bla bla bla.

NAJPIERW ODŁÓŻCIE NOŻYCZKI I POZBIERAJCIE KLOCKI.

Tylko tyle udaje mi się powiedzieć. Boję się, że jeśli jeszcze raz otworzę usta, to potok moich bluzgów usłyszą ludzie w Centrum pod Pałacem Kultury.

Obrażają się. Skrzywione i wściekłe zaczynają rzucać klocki do pudełka. 

Nie mam ochoty na to patrzeć więc wychodzę.

Wracam po dziesięciu minutach. I co? Tak, zgadliście. Klocki nadal niepozbierane. Za to włączony telewizor.

W ten deseń mogę ciągnąć dalej. Zabawki. Prace domowe. Lektury szkolne. Jedzenie. Rozrzucone ubrania. Skarpetki w doniczkach z kwiatkami. Dwutygodniowe, zapleśniałe kanapki w plecaku. IM nie zależy, to mnie zależy. IM nie zależy, żeby pójśc wcześnie spać, rano wstać i nie spóźnić się do szkoły. To mnie zależy. Poranki to osobny horror.

Tylko już nie mam siły.Na nic nie mam siły. W sumie trochę dziwne, bo gdyby uwolnić w jednym rzucie całą moją złość, frustrację i czystą rozpacz to ilość wydanej energii rozwaliłaby planetę. Z całą pewnością rozwala mnie.