Będzie łatwiej?

Im starsze, tym łatwiej. Tak przynajmniej mi powtarzano. Nawet wydawało mi się, że to prawda. Dzieci rosną, można się z nimi dogadać, współpracować, jakież problemy mogą powstać na tym etapie?

Nie wiem jak inni, ja mam aktualnie jeden. Moja tolerancja na hałasy, krzyki, kłótnie, płacze, jęki i protesty jest w tej chwili nawet nie zerowa. Jest wręcz ujemna.
Najmłodszy jest jeszcze nieduży, bywa oczywiście uroczy, zabawny i słodki oraz hmmm... umiarkowanie uległy. Na każde "nie", "nie możesz", "nie dostaniesz", i tak dalej, reaguje krzykiem i płaczem (szczęśliwie -  powoli przestaje bić, co za sukces, jak szybko poszło, zajęło to tylko dwa lata! Prawie.) Dziecku trzeba odmawiać, wszyscy to wiedzą. Nie wolno pozwalać na wszystko, nie wolno dawać wszystkiego, ulegać fochom i zachciankom, to oczywiste. Ale za każdym razem (sto razy dziennie) kiedy muszę mu powiedzieć "nie", kulę się wewnetrznie, bo wali krzykiem i protestem jak młotem, na odlew. Nie ustępuję. On też nie ustępuje. Ponawia ataki. Chyba nigdy się nie nudzi ani nie męczy. Ja - owszem. I jedno i drugie. Rozumiem, czemu potrzeba całej wioski, żeby wychować dziecko. Potrzebuję wioski. Gdzie moja wioska? A tak naprawdę to potrzebuję co najmniej trzech, bo każde z moich dzieci jest w stanie sprawnie wykończyć nie tylko wioskę, ale i nieduże miasteczko. Nie mam na to siły, nawet nie mam siły chcieć mieć siłę. Nie tylko nie chcę, ale nawet nie chcę chcieć.

Jestem w defensywie. Uciekać, wyrzucić ze świadomości, unikać. Potrzebuję towarzystwa dorosłych? Chyba nie jakoś rozpaczliwie. Dobrze jest kiedy wszyscy wychodzą rano z domu i wiem, że przez kilka godzin nie będę musiała wchodzić w żadne, absolutnie żadne interakcje. Czasem puka listonosz albo kurier. Kiedy otwieram, patrzą na mnie dziwnie, chyba wyglądam jakbym miała nie po kolei. Może mój przyjemny wyraz twarzy nie jest zbyt przekonujący.
Zdarzyło się, że kurier musiał powtarzać dwa razy to co miał do powiedzenia, bo za pierwszym razem mój wewnętrzny antyludzki filtr nie przepuszczał informacji.
Spokój. Cisza i spokój, skarby cenniejsze od złota.

Na tym chyba poprzestanę, żeby nie zapędzić się za daleko w rozważania o naturze rozmnażania, gatunku przedłużania i socjologicznego uwarunkowania.
I poczucia winy, tego jakże popularnego współczesnego bata na rodziców. Wszechobecny świst owego bata skłania mnie do starannego unikania wszelkich publikacji na tematy rodzicielskie. Już nie jestem w stanie czytać o tym co powinnam i czego się ode mnie oczekuje. Wina, cuchnące opary winy w każdej dziedzinie i na każdy temat, wystarczy pojeździć w necie po stronach o rodzicach. Dowiesz się, że cesarka to nie poród, że prawdziwe matki karmią piersią, że dobra matka wychodzi na spacery, że dobra matka gotuje eko posiłki z eko warzyw i owoców, że dobra matka nie krzyczy, że internet jest szkodliwy, że telewizja ogłupia, że  cośtam i cośtam, lista nigdy się nie kończy.
Ostatnio przeczytałam artykuł, w którym autorka z oburzeniem relacjonowała scenę, której była świadkiem: chodziło mniej więcej o to, że dwoje dorosłych zajęło dzieci grami na smartfonach (jakie to straszne) a sami długo rozmawiali, o zgrozo NIE O DZIECIACH. Zjeżyły mi się włosy na głowie. Z czystego przerażenia, że ktoś, ktokolwiek, może oczekiwać ode mnie rozmowy o dzieciach. W dodatku długiej. O, co to, to nie.
;)