Zza zasłony wstydu czyli zachować wspomnienia

Ostatnio jest mi coraz gorzej, czuję porażkę i wstyd na różnych tłach. Moje dzieci nie przesypiały nocy w wieku pięciu miesięcy (nawet w wieku dwóch lat im sie rzadko zdarzało), nie jadły grzecznie w odstępach trzygodzinnych, rzadko były rozkosznie pogodne i bezproblemowe, obecnie nie biorą lekcji gry na instrumentach, nie władają biegle dwoma językami, ba, nawet niespecjalnie lubią czytać (ale to przynajmniej umieją). Moja wina, moja wina, moja bardzo wielka wina.
Zastanawiam się, co ja właściwie robiłam kiedy byli mniejsi i czemu tak słabo mi poszło, przecież powinnam się bardziej postarać, jestem taka strasznie, boleśnie beznadziejna. Katuję się tymi myślami naokrągło, bez litości, porównuję się z innymi, którzy zawsze, ale to zawsze są mądrzejsi, lepiej wiedzą co robić, radzą sobie lepiej, są kompetentni i choćby nie wiem co mają dobry humor.

I tu muszę pogratulować sobie jednego - pisania tego bloga i szczerości, na którą się przy tym zdobyłam. Właśnie spędziłam czterdzieści minut poczytując dziewczynkom historyjki z czasów ich niemowlęctwa (uwielbiają to).
Trafiłam potem na TĘ RELACJĘ. Pamiętam tamten poranek, jeden z wielu; pamiętam jak przez mgłę, pamiętam ból i gorączkę od mlecznego zastoju w cycku, walkę z wrzaskiem, dzieciecy opór, głód, od którego robiło mi się słabo, wkurzenie i brak nadziei, że kiedykolwiek będzie lepiej. Straszliwe, ołowiane zmęczenie.
I pogłaskałam Tamtą Siebie po głowie, zmordowaną, wściekłą, samotną, chorą, obolałą, patologicznie pozbawioną snu i samą z trojgiem małych dzieci, które były wszak tylko dziećmi, z przytupem i rozmachem, jak to dzieci potrafią. Powiedziałam Tamtej Sobie, to, co szczerze i z serca mówię dzieciatym koleżankom kiedy mi zaimponują: Podziwiam cię. Jesteś super. Dajesz radę.
I do łez wdzięczna jestem wszystkim, którzy zaglądali tu do mnie i nie szczędzili mi słów wsparcia, tym samym pomagając mi przeżyć i nie utonąć w samotności, złości i frustracji.

No właśnie - tym się zajmowałam. Przetrwaniem. Ogarnięciem stada i pchaniem do przodu domowej logistyki. Walką z depresją, która wtedy nabierała rozpędu. Odprowadzaniem, przyprowadzaniem, karmieniem, przewijaniem, usypianiem i dbaniem. Robiłam wszystko tak, jak umiałam najlepiej, tak jak czułam, że powinnam. Nie zawsze wychodziło dobrze. Zawsze się starałam.
Myślę o moich podrośniętych już (na szczęście!) dzieciach, leniwcach o dobrym sercu, bijących się i przytulających na przemian, samodzielnych, odważnych, pyskatych, nieśmiałych, impulsywnych, złośliwych, wielkodusznych, opornych, życzliwych, nierozgarniętych, inteligentnych, cierpliwych, wrednych i kochających... Pełen wachlarz cech, złych i dobrych, bo nikt nie jest doskonały. Ani dzieci, ani my.
Zbyt często zapominamy o przeciwnosciach, które pokonaliśmy, o sytuacjach z którymi sobie poradziliśmy. O tym, że było trudno.
Za mało sobie wybaczamy.
Za dużo energii poswięcamy wydłubywaniu tego co poszło źle, zamiast pielęgnować dumę z tego, co poszło dobrze.
Być może Ktoś na moim miejscu poradzilby sobie lepiej. Ale na moim miejscu nie było Kogoś. Byłam ja. Zrobilam co mogłam. I jest ok.