Przychodzi baba do lekarza

A w zasadzie lekarz przyjeżdża. Bo ledwie przebieram nogami a odprowadzenie Ani do przedszkola to wyczyn niemalże ponad siły. Pan doktor wytłumaczył mi, czemu:

- Proszę pani, wszystko wskazuje na rozwijające się zapalenie płuc, najprawdopodobniej na tle wirusowym. Mamy teraz epidemię, czasem zdarza się nawet kilkunastu pacjentów dziennie z tymi objawami. Antybiotyku nie ma sensu przepisywać, tylko dodatkowo panią osłabi a na wirusa nie pomoże. Leczenie objawowe. Proszę dużo odpoczywać, najlepiej w łóżku, nie wychodzić z domu.

Popatrzyłam na trójkę dzieci, kłębiącą się dookoła. Potem rzuciłam medikusowi spojrzenie, wyraźnie mówiące: "człowieku, pojebało cię?". Lekarz zrobił minę pełną niesmaku.

- I po co pani było tyle dzieci?

Och, mówię ci, zacny doktorze, ileż ja razy dziennie zadaję sobie to samo pytanie.

Reasumując: dopadł mnie i zeżarł wredny wirus zapalenia płuc, którego ponoć wszyscy teraz łapią. Niespecjalnie coś można na to poradzić, ot, przechorować, lecząc objawowo - paracetamol na gorączkę, leki wykrztuśne i witaminka c.
Gruźliczy kaszel wyciska ze mnie siódme poty oraz wszystko to, co uda mi się przełknąć. W płucach, przy oddychaniu, tajemniczo coś bulgocze... Używam może z 1/3 powierzchni płuc i  nie wystarcza mi to do życia, podduszam się i czuję się stanowczo niedotleniona.
Żeby nie było mi za wesoło, mam jeszcze bakterie w zatokach. Bodajże paciorkowce. Małe sukinsyny nie odpuszczają, głowa boli a to, co wypłukuję z zatok, tradycyjnie już nie nadaje się do opisania na publicznym blogu. Mniam. Hehe.
Do tego zaczyna mi się podobno kluć zapalenie migdałków :) Tak przynajmniej stwierdził pan dochtór. Boli gardło, boli ucho i nie bardzo mogę jeść.

Kiedy usłyszałam te wspaniałe nowiny, zaczęłam rechotać, rzężąc przy tym dźwięcznie. Lekarz wyglądał na zaskoczonego:

- Co panią tak rozbawiło?

- A co mam robić, doktorze? Śmieję się. Bo alternatywą jest wyjść, znaleźć najbliższą linię tramwajową i położyć się na torach. A ja nie mogę tego zrobić, bo kto mi dziecko po południu z przedszkola odbierze?

Marzę o szpitalnej izolatce, żelaznym łóżku ze skrzypiącym, nierównym materacem i zaplamioną pościelą. O łuszczącej się na ścianach farbie, którą mogłabym obserwować godzinami, w ciszy i bezruchu. O czerstwym chlebie i plasterku nieświeżej mielonki na śniadanie. O nieuprzejmych pielęgniarkach. O tym, żeby ktoś się mną zajął. Nawet urzędowo. Nawet byle jak.