"Nie mam już siły"

Najczęściej powtarzane przeze mnie zdanie.
Po dwóch tygodniach nieobecności męża nadaję się na śmietnik. Jestem wrakiem. Działam na autopilocie, ledwie trzymając pion.

Z trudem udaje mi się zapamiętać co Zu życzy sobie na śniadanie. Ona prosi o kanapkę z serkiem i ogórkiem, ja jej przynoszę kanapkę z wędliną i keczupem. A w międzyczasie trzykrotnie się dopytuję, bo co chwila zapominam, co to miało być.

Idę do sklepu po olej i pomidory w puszce, wracam z bananami i pasztetem sojowym.

Nie ogarniam rachunków, dat, wydarzeń w szkole i przedszkolu - jakieś zebranie, jakiś bal, jakaś wycieczka, cholera, kiedy... Nawet jeśli wpiszę to sobie w kalendarz, i tak uda mi się zapomnieć.

Wlokąc się ulicą, opieram się na wózku. Nie dałabym już rady nieść Młodego w nosidle. Ledwie udaje mi się poruszać nogami a każda z nich waży tonę. Czasem muszę zatrzymać się na chwilę, bo nie jestem w stanie dalej iść. Młody zaczyna krzyczeć, ale jestem zbyt zmęczona, żeby zwrócić na to uwagę.

Zapominam ugotować obiad.

Zapominam o praniu w pralce.

Na myśl o sprzątnięciu czegokolwiek robi mi się słabo.

Płaczę z bezsilności, walcząc z ubieraniem Mateusza do wyjścia. Wyrywa się, wije, ucieka, rozbiera się, wierzga. Przygotowanie go do wyjścia to czasami pół godziny albo dłużej. A przecież Ani też trzeba pomóc. I sama muszę się ubrać. Oni krzyczą przy drzwiach podczas gdy ja pospiesznie narzucam na siebie cokolwiek. Jeszcze tylko siłą wsadzić kopiącego i prężącego się syna do wózka. Jego wrzaski odbijają się ogłuszającym echem na klatce schodowej. Zastanawiam się, co sobie myślą sąsiedzi. Wychodzę i łzy zamarzają mi na policzkach. Jak zwykle, w pospiechu zapomniałam rękawiczek. Odmrożone ręce zaczynają piec.

Kładę się na chwilkę, tylko na moment, tylko zamknę oczy. Mateusz natychmiast wpada w szał, rzuca się na mnie, gryzie, wyrywa garściami włosy, szczypie w powieki, usiłując mi je podnieść. Dziewczynkom natychmiast przypomina się, że są głodne. Właśnie teraz, już.

Siadam i usiłuję napisać listę rzeczy do zrobienia, ale mój umysł jest równie pusty jak kartka przede mną.

Każde popołudnie wlecze się niemiłosiernie, Boże, niech te dzieci idą w cholerę spać. Odliczam czas. Popadam w cichą a potem coraz głośniejszą rozpacz. Wynoście się z tego pokoju i przestańcie się drzeć! Mam dość! Wyjdźcie, błagam, wyjdźcie bo oszaleję...

Czy można zwariować ze zmęczenia?
Wolałabym, żeby mnie nie było. Wcale. Nigdy.