Cykl

Dzień składa się głównie z czekania na wieczór. Kiedy się wreszcie doczekam, zaczynam się bać. Nie mogę zasnąć, mimo organicznego, zwierzęcego wręcz zmęczenia. Męczą mnie sny; nie koszmarne, na szczęście, po prostu beznadziejnie smutne. Pamiętam niektóre, większość mi umyka, zostawiając tylko niejasne poczucie opuszczenia, straty, zagubienia. Wiem, że płaczę przez sen, bo budzę się w środku nocy z zapuchniętymi oczami na mokrej poduszce. Wtedy najczęściej pojawia się lęk, leżę do rana zwinięta w kłębek i znowu czekam, tym razem na dzień.

Emily Dickinson

I held a jewel in my fingers

And went to sleep

The day was warm, and winds were prosy

I said, "Twill keep"

I woke - and chide my honest fingers,

The Gem was gone

And now, an Amethyst remembrance

Is all I own