Śniadanie mistrzów

Drugie śniadanie dla dziecka w wieku szkolnym. Frustracja, krew, pot i łzy.

- Nie zjem pomidora!
- Nie chcę z szynką!
- Nie lubię ogórka!
- A mogę zjeść troszeczkę?
- Dlaczego nie batonik?
- A mogę soczek?
- Daj mi czekoladę!
- Chcę Seven Days'a!

Wszystko to denerwowałoby mnie znacznie mniej, gdyby nie to, że Najstarsza ma nadwagę :/ Pomijam fakt, że nie może nosić dżinsów, bo się nie dopina w pasie. Pomijam fakt, że teraz już z dużą trudnością wbija się nawet w dres. Pomijam fakt, że kupuję spódnice na trzynastolatkę, żeby pasowały w talii, czy też w miejscu, gdzie talia powinna się znajdować. To wszystko pikuś. Najgorsze jest, że moje dzieci są genetycznie obciążone ryzykiem zachorowania na cukrzycę, a przy nadwadze ryzyko to zwiększa się do, uwaga, 80% :(
W wakacje udało się nam doprowadzić Najstarszą do stanu względnej normalności. Nawet zaczęła jeść warzywa. Potem pojechała na dwa tygodnie do dziadków... Czy muszę dodawać, że wróciła okrągła jak pączek? Doznałam szoku, kiedy zaczęłam jej kroić owoce, a ona spróbowała i wielkim głosem, cała rozżalona, zakrzyknęła - A GDZIE CUKIER? DZIADEK POSYPYWAŁ CUKREM!!!! Racuszki z cukrem, owoce z cukrem, lody, batoniki, soczki z kartonu, naleśniczki z dżemikiem. Jak to dziecko ślicznie je!

Co jakiś czas wpadam w rozpacz na tym tle.

Staram się, nieustannie, zainteresować ją zdrowym jedzeniem. Staram się, naprawdę. Świeżutkie owoce i warzywa, świeży, pełnoziarnisty chleb/bułeczki, sok wyciskany z pomarańczy. Domowa granola z kremowym jogurtem zrobionym własnoręcznie przeze mnie. Prawdziwa szynka za 50 złotych.
Kiedy przynosi wszystko z powrotem w plecaku ze szkoły i nawet nie chce się jej wyciągnąć tego i odstawić do kuchni; kiedy muszę wyrzucać zepsute jedzenie (nienawidzę wyrzucać jedzenia), chce mi się płakać i mam ochotę jej przywalić w łeb.
W końcu przestałam jej dawać do szkoły cokolwiek, oprócz wody. Je obiad na stołówce, a skoro przynosi drugie śniadanie do domu to znaczy, że nie jest głodna. Nie stać mnie na marnowanie jedzenia.

Tylko muszę pilnować, żeby potajemnie nie wyciągała drobnych ze skarbonki. Na cholerne słodycze w cholernym szkolnym sklepiku :/

Problem musi być bardziej powszechny, bo panie w szkole postanowiły wdrożyć akcję uświadamiającą. Dzieciom wczoraj pokazano prezentację, wyjaśniającą jak ważne jest zdrowe jedzenie, ilustrowaną zdjęciami przykładowych śniadań.
Najstarsza bardzo się przejęła, wzięła sobie do serca, bo wiadomo, jak mama mówi to można olać, ale jak mówi pani w szkole to hoho! Przyszła więc do domu i od progu krzyczała:
MAMO! CZEMU MI NIE DAJESZ ZDROWEGO DRUGIEGO ŚNIADANIA?!

Najpierw popłakałam się z frustracji, następnie posadziłam ją przed komputerem i włączyłam tę szkolną prezentację. Pokazałam jej zdjęcia śniadań i palcem wytykałam kolejne produkty:
- Marchewka. Dostałaś marchewkę do szkoły i przyniosłaś całą z powrotem. Jabłko. Dostałaś i nawet nie ugryzłaś. Śliwki. Zostawiłaś je w plecaku tak długo, aż zaczęły płynąć, zapaskudziły ci cały plecak i trzeba go było prać, pamiętasz? Kanapka z ciemnym chlebem. Zawsze zostawiasz ciemny chleb, a kiedy podaję ci taką kanapkę, krzywisz się i krzyczysz, że chcesz chałkę albo białą bułeczkę, a chleba nie lubisz. Winogrona. Przynosisz je z powrotem i jęczysz, że nie lubisz pestek i skórek.
I tak dalej.
Mina dziecka wydłużała się coraz bardziej. Może WRESZCIE zatrybi.

Mam nadzieję, że cokolwiek dotarło. Dziś poprosiła o pokrojoną gruszkę na drugie śniadanie.
Zobaczymy.
Nie mam już siły z tym walczyć.