(O)błędny umysł

Się chwaliłam, że dobrze sypiam, i proszę - dziś co godzina pobudeczka :) Tak to jest, jak się z czegoś zaczynam cieszyć i do czegoś przyzwyczajać, to złośliwy los pokazuje mi, za przeproszeniem, wała. Ale za to miałam okazję zaobserwować na sobie interesujące zjawisko.

Zwyczajowo o trzeciej nad ranem zaczynam lecieć w dół, w zapraszające ramiona panicznych ataków, poprzedzanych przez najczarniejsze, najsmutniejsze, najbardziej rozdzierające myśli jakie tylko może wytworzyć zagubiony mózg. Dziś natomiast wyjątkowo ocknęłam się w dobrym nastroju, i kiedy tylko poczułam że wewnętrzna wskazówka zaczyna zmieniać pozycję z "jest dobrze" na "robi się ch**owo" zawzięłam się i wyłączyłam procesy myślowe, w nadziei, że ten sprytny zabieg uchroni mnie przed nieprzyjemnościami. I zrobiło mi się coś dziwnego - przy całkiem wyciszonym, spokojnym umyśle złapał mnie czysto fizyczny atak, ze wszystkimi objawami - uciskiem w klatce piersiowej, łomoczącym sercem, dusznościami, zimnym potem, trzęsionką i tak dalej. Miałam dziwaczne uczucie - patrzyłam na swoje ciało z boku, jak na obcy przedmiot. Bardzo ciekawy odlot, muszę przyznać. Wielka, zaiste, jest potęga fizjologii.

Tymczasem Wewnętrzny rośnie. Tutaj 23tc z boku:

I en face. Posiadam chyba jeszcze coś na kształt talii, ku memu zaskoczeniu.

Zuzia ma się znakomicie, podróże autobusem z tatą traktuje jak ciekawe przygody i urozmaicenie codziennej rutyny. Małżonek natomiast jest średnio zachwycony, bo wczoraj, na przykład, wracali dwie godziny (byłoby odrobinę szybciej, ale Zuzi oczywiście zachciało się siku w połowie drogi i trzeba było natychmiast wysiąść a potem czekać na kolejny autobus, a te nie jeżdżą zbyt często).

Ania ma definitywnie za sobą okres pierwszego buntu, ufff. Robi się słodziasta, nie sposób się na nią gniewać, nawet jak zawraca głowę. No bo jak można się zezłościć na rozkoszną, pulchną Kluskę, która grzecznie prosi "mamuniu, ci mozieś mi pomóć? Jeśtem zia malutka!". Nieważne, że potrzebuje "pomoci" co pięć minut i systematycznie zakłóca mi wszystkie czynności łącznie z pobytem w toalecie ;)

Chyba zapomniałam donieść, że Ania ma pierwszą plombę, piękną, koloru pomarańczowego. Asystował tata, wrócił upocony, z lekko drżącymi rękoma i w szoku, więc mogę sobie tylko wyobrażać jak było... Za trzy miesiące kolejna plomba, też wyślemy tatę, ma już wprawę :)

A żeby nie było tak sielankowo - wczoraj dziewczynki chodziły przez prawie godzinę w kółko po korytarzu, skandując bardzo głośno: "Kręcimy się w ku-pę! Kręcimy się w du-pę!" I jeszcze kilka innych niekoniecznie cenzuralnych wyrazów. Chyba, jako matka, powinnam się w tym momencie uroczo zarumienić...