Żyjemy

Zuzia dobrze przespała noc, rano narzekała tylko na fakt, że musi wstać, więc zakładam, że wypadek jej nie zaszkodził. Ma, jak zwykle, świetny humor i nadmierny apetyt (mamo a kupisz mi gumę do żucia? tylko dużą, koniecznie ta największą, truskawkową! i lizaka, albo nie, dwa lizaki!) :) Bardzo mnie to cieszy, bo trochę się o nią bałam.

Walczymy z bezsamochodową logistyką - mąż do pracy i z pracy (daleko i skrajnie kiepski dojazd), po drodze Zu do przedszkola (daleko) i z przedszkola, zakupy, w piątek moje usg w centrum, jazdy, w sobotę o 6 rano egzamin. W sumie nic strasznego, damy radę.

Dziś męczyły mnie sny o samochodach, podróżach, wypadkach i bliskich ludziach. Oby mi przeszło, bo moje zamartwianie się nie jest nikomu potrzebne, a już najmniej tym, o których myślę najczęściej. Przykre ale prawdziwe.

W zeszłym tygodniu przeszłam jakieś załamanie, trzasnął mi wewnętrzny bezpiecznik, byłam chora i za dużo myślałam, w efekcie czego czułam się tak źle, że gdybym miała w standardzie guzik, wyłączający życie szybko i bezboleśnie, to tego wpisu by chyba nie było. Od środy do niedzieli płakałam niemal bez przerwy, wczoraj rano ten wypadek, a teraz nie mam już siły. Psychiczny flak.

W zeszłym tygodniu dopadły mnie też psychosomatyczne objawy "obniżonego nastroju", których ostatnio doświadczyłam w szkole średniej i miałam nadzieję, że nigdy więcej. Szczegółów oszczędzę miłym czytelnikom, bo nieprzyjemne i nieco krwawe, zresztą już minęły, nie ma się czym martwić. W każdym razie moja lekarka rodzinna, obejrzawszy sobie powyższe, bez gadania przepisała mi hydroxyzinum. Używam bardzo sporadycznie, tylko wtedy kiedy z jakiegoś powodu w ogóle nie mogę spać, normalnie na sen wystarczają ćwiczenia (rowerkowanie i hantlowanie przynosi wreszcie wymierne efekty, niech żyją endorfiny ;).

Apetyt też mam :) ubrania przestają na mnie wisieć :) Akurat z tego, w sumie, nie wiem czy powinnam się cieszyć ;)

Tamuję co jakiś czas kolejne krwawienia z nosa i robię to co do mnie należy. Wysprzątałam już stajnię Augiasza, w którą zamienił się dziecięcy pokój, wyrzuciłam przy okazji trzy wielkie torby pociętych rysunków, połamanych kredek, wyschniętych flamastrów, zdekompletowanych puzzli, popękanych zabawek... Prosta, satysfakcjonująca praca. Lubię porządkować, przestawiać i wyrzucać rzeczy co najmniej tak samo jak kupować nowe :) Prawdziwie konsumencki duch we mnie tkwi.

Na swoją kolej czekają komponenty do kosmetyków, jestem przecież czarownicą od ziół i mikstur :) i sporo frajdy sprawia mi mieszanie mazideł i dekoktów wszelakich. A jeszcze więcej frajdy mam, kiedy widzę, że dobrze działają. Tego mi trzeba, bo przez ostatnie tygodnie postarzałam się o kilka lat. Staram się nie patrzeć w lustro zbyt często, bo to co widzę, trochę mnie przeraża. Mam 33 lata a z bliska wyglądam na co najmniej sterane 40. Groza :)

Przy okazji - bardzo serdecznie dziękuję wszystkim, którzy twierdzą, że ładnie wyglądam :) Naprawdę miłe słowa, i krzepiące :) Kochani, to zdjęcia, w wyjściowym odzieniu i pełnym makijażu; normalnie wyglądam znacznie, znacznie gorzej i smutniej. Mam taką fotkę dokumentacyjną, ale jej póki co nie zamieszczę, żeby nie psuć dobrego wrażenia ;P