Bromance

Jako, że Matju zaczął w przedszkolu serwować zachowania niepożądane (innymi słowy tłukł bezlitośnie wszystko co się ruszało oraz ryczał), wspólnie z paniami ustaliłyśmy, żeby spędzał tam mniej czasu (faktycznie siedział długo i mogło mu się rzucić na zwoje). Czyli nie mogę się ewentualnie wyręczyć Mężem przy odprowadzaniu albo przyprowadzaniu. Odbieram go (Matju, nie męża) w porze wczesnopopołudniowej, wtedy kiedy odbierane są i inne dzieci.

Dziś natknęliśmy się w szatni na Mateusza O. i jego mamę.

Matju: Cześć Mateusz!

Mateusz O.: Cześć Mateusz! (witali się jakby nie widzieli się dwa lata a nie dwadzieścia sekund, które im zajęło wyjście z sali i przejście do szatni ;) )

Matju: Hejo!

Mateusz O.: Heeej!

Mama Mateusza O. [uśmiechając się do mnie miło]: Mateusz zawsze mówi, że Mati Z. to jego najlepszy kolega!

Ja: [mile zaskoczona, że jest chociaż jeden dzieciak, którego mój syn nie zmasakrował]: Super!

Matju: Mateusz, ja cię lubię!

Mateusz O.: Mati, ja ciebie też lubię!

Mama Mateusza O.: Mateusz jest smutny teraz jak Matiego nie ma rano w przedszkolu.

Ja: [coraz milej zaskoczona]: Wow!

Matju: Jesteś moim Mateuszem!

Mateusz O.:[podszczypując czule Matju w policzki]: A ty jesteś moim Matim!

Mateusz O.: My się kochamy!

Matju: Kochamy się!

Mama Mateusza O.: [prosząco]: Chłopaki, a może wy się jednak po prostu lubicie, co...

Ja: [histeryczny śmiech]