Beznadzieja

Uwaga, memi usty mówi dwugłos - zmęczenie i depresja.

Ania zasnęła. Od razu położyłam się i ja, z nadzieją, że zdrzemnę się choć kilkanaście minut i pozbędę się piasku pod powiekami. Nie zdążyłam nawet zamknąć oczu, Zuza się o to postarała:

- Mamo, daj mi cukierka, mówiłaś że po obiedzie.

- Mamo, zobacz, narysowałam literkę.

- Mamo, kiedy cukierka, tak długo czekam.

- Mamo, narysuj mi motylka.

- Mamo już czekam i czekam.

- Mamo nie śpij.

- Mamo, zobacz, ja gram.

- Mamo daj mi tego cukierka.

- Mamoooooo

...

Moje coraz cichsze i coraz bardziej rozpaczliwe prośby "córciu, mama jest zmęczona, daj mamie odpocząć, pobaw się trochę"; "Zuziu, proszę, mama nie ma siły wstać, poczekaj jeszcze"; "dziecinko, błagam, daj mi chociaż chwilę się zdrzemnąć" pozostawały kompletnie bez reakcji.

W ciągu 20 minut moje dziecko zaczepiło mnie kilkanaście razy. Kiedy nabrałam ochoty, żeby porządnie jej przyłożyć, po prostu poddałam się i wstałam. Matka nie odpoczywa, musi się uśmiechać, cierpliwie stawiać granice, być konsekwentna, dbać, opiekować się, zabawiać, kreatywnie rozwijać, nie wpadać w złość, być pieprzonym robotem i czerpać z tego radość bo przecież bycie matką to sam miód i malina, och jak kochamy nasze wspaniałe dzieci, sens naszego życia.

Sama dobrowolnie choć nieświadomie wlazłam do tej klatki a teraz co jakiś czas robi mi się ciasno, gryzę pręty i błagam, żeby mnie ktoś wypuścił. Minie, wszystko minie. Oczywiście, że tak. Siedź cicho kobieto i nie żądaj za wiele, bądź wdzięczna bo jak nie to Dobry Pambuk z nieba spuści piorun i przysmaży ci dupę, a wtedy popamiętasz.

Chodzę już chyba tylko siłą rozpędu. I muzyki.