Poniedziałkowy dół

Naprawdę jest taka ulica. W Krakowie :) Czy to nie piękne? :)

A u nas entuzjastyczny, choć nieco zaspany (Matju w nocy wył), poczatek nowego tygodnia. Jedno dziecko do szkoły, odwiezione przez życzliwą mamę kolegi. Drugie dziecko do przedszkola, odwiezione przez życzliwego Małżonka.  Trzecie dziecko, niestety, siedzi w domu, ale za to już chyba zdrowe. Ogląda Umizumi, to ostatnio jego ulubiona bajka. Chwilowa cisza i spokój.
Jak myślę, że kiedyś rozważałam homeschooling jako opcję dla nas, to mam ochotę puknąć się w czoło. Najlepiej betonową ścianą, z rozpędu. ;) Musiałabym być znacznie bardziej ogarnięta, żeby się za to brać.
A tak, proszę, siedzę sobie zupełnie nieogarnięta, w piżamie, z herbatką (dramat, kawa się skończyła!) przed laptopem, ciesząc się chwilą spokoju i prawie samotności. Zero doła :)

Mem na poniedziałkowy ranek. Nie przepadam za psami. Mimo wszystko, wolę koty ;)